Ben küçük bir kız heyecanlı…

December 4th, 2005

Keşke çocuk olsam şimdi… Elimde bir lolipopla bir ayağım kaldırımda bir ayağım asfaltta yürüsem, babam ellerimden tutsa, asla düşmesem. Yine bir hevesle saçlarımı kestirsem mesela, sonra annemin yanına koşup, başımı arkaya atıp anne saçlarım uzamış mı? diye sorsam, banyodan sonra babama saçlarımı taratsam. Ayağımda sandaletlerim ortalarda koştursam. Yine Kinder sürpriz alsa bana birileri içindeki oyuncakları biriktirsem, bonibonlarla doktorculuk oynasam. Gökteki ay dede nin kendi dedem olduğuna inansam, içimdeki özlemle ona bakıp, onla sohbet etsem. Ağaçlara salıncak kurdursam, plajda filmlerdeki gibi kumdan kaleler yapmaya çalışsam, onunla uğraşırken güneş yanığı olsam ve kale bir arpa boyu yol gitmese yine. Eskisi gibi saklambaç oynasam geceleri, annem balkondan beni izlese, yine karanlıktan, böceklerden korkmasam… Duvarların üzerinden atlasak arkadaşlarla, yan apartmanın bahçesindeki kocaman erik ağacından erik çalsak(!), parktaki üç kişilik salıncakta beş kişi sallansak. Ben düşünmesem hiçbir şeyi, herkes benden büyük olsa, herkes beni korumaya çalışsa, canım yanmasın istese. Büyüdükçe daha mı savunmasız oluyoruz ne? Korkuyorum…

çocukken daha basitti hayat. Bana en zor gelen şey yemek yemekti mesela- hoş hala öyle gibi de- Paramı kumbaramda biriktirirdim, bankada ya da kredi kartlarımda değil, ne kadar çok bozuk param varsa o kadar zenginim sanırdım, çok sevinirdim, kime ne hediye alsam diye planlardım. çalışmak, barbie bebeğimin işe gitmesiydi, giydirip kuşatıp evin içinde gezdirirdim. Ders, boyama kitaplarımı ne kadar iyi boyadığımdı ve rekabet, kırmızı kurdeleyi ilk kim alacak diye düşünmemdi. Ve aşk… Hatırlıyorum o zamanları… O beni seviyor mu demedim hiç, sevdim- sevmek neyse artık o zamanlar- Yan yana oturduğumuzda kimse siz evlenecek misiniz diye sormadı, biz oyun oynadık, herkes bizi seyretti; o ne düşündü bilmiyorum, kafa yormadım hiç. O zaman yemek masam da böyle boş değildi. Güle oynaya yerdik yemekleri. Yemeğin sonunda yoğurt yemek için babamın kucağına zıplardım, o yedirirdi; şimdi hala çok seviyorum yoğurdu ama ancak odamda yiyecek bir şey bulamazsam aç kalmamak için yiyorum. Saçlarımı ben tarıyorum. Ellerimi de kimse tutmuyor, ayağım takılsa düşecek gibiyim. Büyüdükçe yalnız mı kalıyoruz ne?

- Kelebek

Köşedeki tüm yazılar :

genel

• Önceki: öylesine bir yazı
• Sonraki: Türk Filmi Hayali Gibi…